Walay klase paglunes, wala pud pagmartes maong buot hunahunaon, dapat minus akong gasto karong simanaha. Lisud man tuhoan, mu suma total ug balig duha ka simana ug tunga nga allowance ang akong nagasto para karun lang nga simana. Nipalit ko ug sanina para gamiton sa debut ni dael, palit ug gift, ug nangaon mi sa gawas kuyog akong mga higala.
Tungod sa sunod sunod nga adlaw nga walay klase, mura kog nawad-an ug gana sa akong pagskwela karong simanaha. Giduol ko ug tumang tapul ug kapuol. Wala ko nisud sa akong ubang klase. Duha sa pito ka klase ra akong gusidlan. Kabalo ko nga sayop akong gibuhat maong dako akong pagmahay samot na nga naa koy grado dapat i-mantiner. Wala ko undangi sa akong konsensya mao akong giingnan akong mama sa akong ngilad nga binuhatan. Mas maayo pang ako mismo muingon niya kaysa mahibaw-an nya sa uban. Sa wala damha nga panghitabo, natingala ko sa reaksyon sa akong kaugalingong inahan. Wala siya nasuko, wala pud ko niya giyawyawan kaluoy sa Ginoo. Nakasabot ra siya nako ug iya pa gani kong gikataw-an. Panagsa daw, basta kapuyon na gyud ang lawas sa usa ka tao, mas maayo gyud ipahuway ug kadiyot arun dili maapektuhan ang sumusunod nga bulahatunon. Iya pa gipaagi sa binuang nga bahala nadaw gagmay ug grado dili lang mabuang iyang anak. Matod pa niya, ang skwelahan dili mudagan pero ang maayong panglawas lisud makitan. Syempre, dili pud daw palabian. Mubawi nalang daw ko sa mga sunod nga adlaw nga umaabot. Bilib ko sa akong inahan kay dako iyang pagsalig nako ug sa akong abilidad!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment